Rapport roept op tot heroverweging infrastructuur om aan net-nul te voldoen
From Ambition to Reality 2: Measuring change in the race to deliver net zero is het tweede in een reeks van het Andlinger Center for Energy and the Environment van Princeton University en het in Australië gevestigde bedrijf voor mondiale engineeringoplossingen. Het rapport onderzoekt in detail de vijf belangrijkste "verschuivingen" in de levering van infrastructuur die nodig zijn om halverwege de eeuw net-nul te bereiken en die werden geschetst in het eerste document van de samenwerking: waarde verbreden, opties mogelijk maken, standaardisatie, samenwerkingsverbanden creëren en de digitale versneller.
In het nieuwe document worden vijftien toonaangevende "indicatoren van verandering" voorgesteld die beschrijven hoe snelle, schaalbare infrastructuurontwikkelingsprojecten zouden moeten presteren en die kunnen worden gebruikt om te beoordelen "waar we staan en ons het inzicht en vertrouwen te geven om onze koers bij te stellen en te corrigeren". Princeton is van plan een jaarlijks onderzoek uit te voeren om deze indicatoren van 2023-2030 jaar na jaar te volgen. Dit zal, aldus de auteurs, helpen om te bepalen of de wereld zijn infrastructuurmethodologie op weg is naar "net-nul-klaar" en, indien niet, de mogelijkheid bieden om van koers te veranderen.
Terwijl in het eerste document in de reeks de VS als casestudy werd gebruikt, wordt in het nieuwe document Australië als casestudy gebruikt en worden vergelijkbare scenario's nagebootst. Hoewel Australië een veel kleinere energie-economie heeft dan de VS, vereisen de voor dat land beschikbare opties voor het bereiken van het nulpunt een andere aanpak: Australië is niet alleen een droog land, met beperkte biomassabronnen, maar de Australische wet staat ook geen kernenergie toe, zodat deze, anders dan in de vorige studie, niet in de Australische scenario's is opgenomen. Om het land koolstofvrij te maken, moet Australië tegen 2050 in wezen de totale huidige wereldvloot aan hernieuwbare energiebronnen evenaren en tot 1 gigaton aan CO2-vastlegging toevoegen, aldus het rapport. "Om dergelijke aantallen te halen is de boodschap duidelijk: we moeten de manier waarop we infrastructuur leveren drastisch herzien", aldus het rapport.
"Australië heeft hetzelfde verhaal als veel andere landen. En het brengt ons tot dezelfde conclusie: we moeten de mondiale energiesystemen veranderen in een tempo dat we nog nooit eerder hebben gezien. Aannames en cijfers kunnen veranderen. De vraag naar Australische energie-export kan toenemen, de noodzaak voor Australië om de koolstof van zijn importeurs op te vangen kan afnemen, of Australië kan zijn standpunt over kernenergie wijzigen." Hoewel het een belangrijke producent en exporteur van uranium voor nucleaire brandstof is, is het gebruik van kernenergie in Australië momenteel verboden bij federale wetgeving en wetgeving op het niveau van de staten. Opeenvolgende Australische regeringen hebben dit moratorium gehandhaafd, hoewel een federaal onderzoek in 2019 een gedeeltelijke opheffing van de huidige verboden heeft aanbevolen om de inzet van nieuwe en opkomende technologieën zoals kleine modulaire reactoren mogelijk te maken, en het publieke en politieke debat over het gebruik van dergelijke technologie voortduurt.
Het originele artikel is te vinden op de website van World Nuclear News.
Illustratie: voorblad Rapport